Nëse në Ukrainë, që nga fillimi i konfliktit, flitet për një “perde të re” përgjatë lumit Dnieper, në Siri ky demarkacion prej vitesh ka marrë formën e një lumi tjetër historik, Eufratit. Rrjedha e madhe ujore e ndan vendin arab në dy zona të veçanta ndikimi. Vetëm se ndryshe nga Ukraina, referencat gjeografike ndryshojnë: rusët janë në perëndim, amerikanët në lindje. Nuk ka dokumente formale për të sanksionuar këtë ndarje, bëhet fjalë më shumë për marrëveshjet e heshtura midis Moskës dhe Uashingtonit që u ngritën gjatë viteve të luftës kundër ISIS . Por tani ky ekuilibër i brishtë mund të prishet. Frika është se edhe në Siri, rusët dhe amerikanët kanë filluar ta shohin njëri-tjetrin me mosbesim të ndërsjellë gjithnjë e më shumë. Duke arritur kështu në një aksident të aftë për të krijuar përshkallëzim të mëtejshëm. Domethënë, me konfliktin në Ukrainë, perdja e Eufratit gjithashtu mund të lëkundet. Siria është në luftë që nga viti 2011. Të ashtuquajturat burime arabe arritën në Damask dhe, që atëherë, vendi është gjetur në një spirale dhune që nuk është shuar kurrë plotësisht. Kur qeveria e Presidentit Bashar Al Assad, një aleat historik i Rusisë, filloi të lëkundet, fuqitë rajonale iu hodhën menjëherë topit në përpjekje për të zgjeruar zonat e tyre të ndikimit.
Nga vjen “ndarja” e Sirisë
Linjat e kontaktit mes Moskës dhe Uashingtonit në Siri nuk janë ndërprerë as me shpërthimin e konfliktit në Ukrainë. Dhe pak ditë më parë telefonat e furnizuar me forcat amerikane të pranishme në vendin arab morën disa informacione nga rusët. Ushtarët e Kremlinit paralajmëruan se luftëtarët e federatës ruse do të synonin një zonë jo larg bazës Al Tanf. Ky i fundit është në fakt në perëndim të Eufratit dhe përfaqëson një lloj enklavë të vogël, “fije” e SHBA-së në mes të një shkretëtirë të pushtuar pothuajse tërësisht nga sirianët dhe rusët. Zyrtarisht, Uashingtoni mbeti këtu për të parandaluar kalimin nga Iraku në territorin sirian të militantëve të ISIS. Në realitet, Al Tanf ka një vlerë të madhe strategjike: është qyteti kufitar midis Sirisë dhe Irakut, duke e pushtuar atë për SHBA-në do të thotë të parandalosh një lidhje të drejtpërdrejtë midis Damaskut dhe Bagdadit. Për Assadin, prania e SHBA-së atje është abuzive dhe e paligjshme, si dhe padyshim që nuk është e pëlqyer. Rusët e kanë lënë të bëhet për të shmangur dëmtimin e ekuilibrit tashmë të pasigurt në rajon. Por, në fakt, pak ditë më parë ata bënë që ushtarët amerikanë të vendosur në Al Tanf të dëgjojnë jehonën e bombave të hedhura nga avionët e tyre. Në komunikimet e ofruara për SHBA, Moska theksoi se sulmi kishte për qëllim goditjen e qelizave të ISIS në shkretëtirë që sulmuan një garnizon të ushtrisë siriane disa ditë më parë. Megjithatë, siç theksuan zyrtarët e Pentagonit për Wall Street Journal, episodi u pa me dyshim nga vetë Shtëpia e Bardhë. Frika është se tani e tutje, rusët mund t’u afrohen bazave të pushtuara nga SHBA. Sa më afër shtrirja e një bastisjeje në Moskë te një postë e SHBA-së, aq më shumë, pavarësisht paralajmërimeve të mëparshme, rritet rreziku i një aksidenti. E cila, duhet mbajtur mend, nuk do të ishte një risi në Siri. Në shtator 2016, forcat e Uashingtonit bombarduan një bazë siriane në perëndim të Eufratit, në një zonë “me rëndësi ruse” në Deir Ezzor. Pentagoni me atë rast foli për një aksident. Në 2017 dhe 2018 presidenti i atëhershëm Donald Trumpi ka dhënë dritën jeshile një bombardimi të disa objektivave siriane, edhe në perëndim të vendit. Edhe pse rusët, siç u zbulua më vonë, ishin paralajmëruar. Më në fund, në shtator 2018, ende në zonën e Deir Ezzorit, por në lindje të Eufratit, amerikanët dhe kontraktorët rusë ranë në kontakt dhe të paktën 200 militantë të Wagner u vranë. Aksidente të tjera, por të epokave të tjera. Sot ka luftë në Ukrainë dhe marrëdhëniet midis Shtëpisë së Bardhë dhe Kremlinit janë në nivelin më të ulët historik. Një incident në Siri në këtë fazë mund të çojë në pasoja të frikshme.
